Göklerin Emaneti (Hüseyin Yalçın)

Mucizeler gecesi, göklerin emaneti

Rabbi’nden Habibi’ne, indi Zehrâ ziyneti

Taçlandırdı Emîn’in, Ruh inen hânesini

Selâmladı gök ehli, aşkın nişânesini

Geldi Tevhîd’in nuru, eşsiz Zehrâ dilârâ

Ehl-i Beyt’in gururu, sonsuz Kevser-i Kubra

Ay kendini unuttu, görünce cemâlini

Güneş görünce bitti, İlahî celâlini

Çok geçmeden göç etti, Hatice’si Resul’ün

Mirac’ın kızı yetim, sardı gönlünü hüzün

Hüzün yılı Resul’ün, en acı zamânesi

Lakabı nur Betûl’ün, “Babasının annesi”

Nur kafilesi göçtü, hicretle Medine’ye

Yar yolunda zorluklar, çekilerek sineye

Aslı, İlahî cevher, insanlık hûrisinin

Eşi Aliyy-i Hayder, masumluk perisinin

Hakk’a yöneldi Tâ-Hâ, ayrılık vakti geldi

Hüzünler hanesinden, “Vâ ebeta” yükseldi

Nebî çehre sararıp, solgunlaştı Zehra’da

Aşıklar kabilesi, yalnız kaldı sahrada

Göçtü rahmet nebisi, kalan tağut erkliler

Yeryüzü lanetlisi, o Nemrut yürekliler

Nübüvvet’in şehrinde, işlediler cinâyet

Namus-i İlâhi’ye, eylediler hakaret

Vurmuştu ehl-i inat, Tubâ mülküne yara

Baştan sona kâinât, büründü siyahlara

Arş’a döndü sefine, matemli bir gecede

Kayboldu sır define, bilinmez bilmecede

Civarında bağrı kan, aşk ehli dîvâneler

Şem’ini yane yane, arayan pervâneler

Gönülde gam kervanı, sen Leylâ menzilisin

Ey Bakî Kabristanı, vaveyla menzilisin

Ravza-yı Mutahhar’a, bakıyor sana mahzun

Bağrında bin bir yara, Zehra yorgun, sen yorgun

Bir rahmet denizisin, kıyıları yasaklı

Sende Ali aşkının, en büyük sırrı saklı

Hüseyin YALÇIN

2000-IĞDIR