Gizli Makber (Hüseyin Yalçın)

Ayrılmış senin nurun, nurların Fâtır’ından

Meded alır evliya, o ilahi sırrından

Rahmetin kaynağısın, duâlar sana döner

Senden doğar güneşler, ay seni tesbih eder

Esrarısın Tâ-Ha’nın, sen İsmet-i Kubrâ’sın

Nurusun Rabbenâ’nın, Fâtıma-tüz Zehrâ’sın

Itrısın Muhammed’in, O mübarek sevgili

Kevserisin Ahmed’in, O’dur kalbimin dili

Habib-i Kibriyâ’nın, emânet kerimesi

A’râf’ın sultanısın, kurtuluş sefinesi

Besmele’nin “Ba”sında, eşin Bismillâh Ali

Kur’ân’ın manâsında, başın Yedullâh Ali

Bir gözündür Müctebâ, Hasan eşsiz dilrubâ

Bir gözün Kerbelâ’da, Hüseyn’in canlar fedâ

Hüzün gülü Zeyneb’in, Âl-i Abâ ziyneti

Zâlimleri titreten, mazlumların izzeti

Vahy evinin kapısı yıkılıp kırılınca

Sinen Allah sinesi, titreyip sarsılınca

Tuttu gökleri figân, düşünce nurlu damlan

Resulullah evinde, koptu velvele tufân

Gülsüm ağlar, hal yaman, öldü anam el-aman

Emaneti yakanlar, oldular ehl-i hüsrân

Aşka lebbeyk diyerek ömrünün baharında

Sır olmak istemiştin, gecenin esrarında

Şehadetinle yaktın ayrılık ateşini

Musibette bıraktın imâmet güneşini

Divaneler dolaşır, senin göçtüğün evde

Pervâneler ağlaşır, şem’in söndüğü yerde

Hicranını yazarım, elde kalem sızlıyor

Fâtıma der gezerim, dilde kelâm ağlıyor

Aşkınla derbederim, çöllerde Zehrâ derim

Gizli kalan makberin, hasretini çekerim

Hüseyin YALÇIN

IĞDIR-2000