Bir Bîçareden O’na Bir Name

Pişmanlık…

Geri dönüş mümkün değil, maziye. Hataları telafi etmek imkânsız belki de.

Ama bir umut gelecek için, gelecek olan için, O’nun için. Belki hizmetkârı olarak kabul eder beni! Eder mi geçekten? Beni günahlarımla, hatalarımla, aldanışlarımla kabul eder mi?

“Gel! Gel yanıma, otur dizlerimin dibine. Yaklaş ve feyizlen nurumdan” der mi? Acaba? Acaba kirli noktalara inat yüreğimdeki, bembeyaz bir sayfa açar mı benim için ebediyete dair? Bir kez olsun gözlerimin içine bakar mı, şefkatle? Ayaklarına kapanmama müsaade eder mi? Uzaktan da olsa onu seyre dalmama izin verir mi?

O gül yüzüne hayran olduğum, yüzündeki o mübarek bene kurban olduğum neredesin? Neden bu ayrılık, neden? Yeter artık gelsene, gelip de bizi şefkatli kollarınla sarsana!

Sen gelmesen de şu üç günlük ömrümün baharında, her Cuma günü gelebileceğinin umuduyla yaşamak ne güzel? Ey ceddi pak, evveli pak, ahiri pak olan! Bir gülümse en azından yüzüme, rüyamda da olsa. Senin hasretin için, geleceğin yolları gözlerken gözyaşlarıma hâkim olamamayı lütfeyle yüreğime. Müsaade et de gözyaşlarım birer alev olsun düşsün kalbime. Ve bu alev ve bu ateş kefareti olsun ihanetlerimin. Düşlerime dair, hayalin düşüm olsun dünyamda. Gayem sen olasın her daim.

Senden başkası yâr değil ya biliyorum. Yeter ki bir dem de olsa, ayak seslerini duyayım. Haykırayım âlemlere senin gelişini. “O, geldi nihayet! Evet işte bu O’dur.” diyeyim gözyaşları içinde. Ne olur bunu bana çok görme, yüzünü göremesem de, ayak seslerini işitemesem de, gelişine yetişemesem de sana kul olmayı nasip eyle. Sana bir sadık hizmetkâr olmayı nasip eyle!

En azından gelişini bekleyen, çaresizliğine çare olacağın, dertlerine deva olacağın bir bîçare olmayı çok görme bana!

Özcan Canpolat