Su Bulandırmak

İnsanlar zaman geçtikçe kaynağından uzaklaşan nehir misali nereden geldiğine, aslının ne olduğuna yabancılaşıyor. Çünkü “su” yoluna devam ederken çeşit çeşit diyardan geçiyor ve çeşit çeşit topraktan bir şeyler alıyor. Bu aldıkları bir müddet sonra onun bünyesini büyük oranda değiştiriyor. Zaman geliyor çamurlanıyor, zaman geliyor tuzlanıyor, zaman geliyor acılaşıyor. Özü gibi saf, berrak olmak artık çok çok zorlaşıyor. Ne zaman tekrar buhar olup, göğe yükselip ilahi bir lütufla kaynağına yağarsa işte o zaman özü gibi paklaşıyor. İşte toplumumuzun hali de bunun gibidir. Yüzyıllar geçtikçe farklı coğrafyalarda çeşitli süreçlerin neticesinde adı “su” kalan ama tadı, rengi bozulmuş sıvı gibi tadı,rengi bozuluyor, özünden farklılaşıyor. Tekrar buhar olup gökyüzüne çıkıp pınarına yağanlar ise felaha ermiyor mu, menzile ulaşmıyor mu? İnsanın gayesi veyahut kaderi tekrar O’na dönmek değil mi?

Tabiidir ki insanın bu yolculuğunda çamurlaştığı, tuzlulaştığı ya da acılaştığı zamanlarda yine de çamurlu- tuzlu-acı suyun bu zamanlarda “su”dan izler taşıması gibi özünden izler taşıyor. Şeytanî yöntemler ise bu izleri kullanarak saf “su” misalindeki veyahut menzilinden bihaber insanları çamurlaştırmaya, tuzlulaştırmaya ya da acılaştırmaya çalışıyor. Kullandıkları en güzel şeytanî teknik ise kavram kargaşası oluşturmanın akabinde kafa karıştırmak değil midir?

İnsanları menzilinden uzaklaştırmak, ona ilahî mesajı unutturmak ve ebediyen çamur olarak kalmasına neden olmak için en çok da onun özü olan pınardan bahsetmiyorlar mı, en çok da o pınarı dillerinde dolandırmıyorlar mı, tıpkı çamurların babalarından olan ciğer yiyen kadının oğlunun yaptığı gibi pınarı karar verici (hakem) kılıp sonra da çamurluklarına devam etmiyorlar mı? Bundan âlâ suyu bulandırmak –kafa karıştırmak-olur mu? İnsanları değerleriyle, kutsallarıyla hançerlemek değil midir bu?

Oysa o pak pınarın hak vekâlet-velayet sahibi ne diyor?

“Gerçekten de Kur’an’ın dışı güzel mi, güzeldir; insan şaşırır kalır; iç yüzüyse derin mi, derindir; sonuna erilemez; künhüne (tamamına) varılamaz. Sırlarının sonu bulunamaz.” (Nehc’ül- Belâga)

Peki ya onun musahibi, kardeşi, damadı onun için ne diyor?

Ben ilim şehriyim; Ali ise kapısıdır. İlmi isteyen kimse kapıdan girmelidir. (El- Cami’us-Sağir 1/415, Sevaik’ul Muhrika 73 Tehzib’ut-Tehzib 6/320 ve Müstedrek-i Hâkim 3/126)

O, çamurlar “saf suları” bulandırmak için pınardaki delilleri “Görünmeyen anlamdır.” deyip kendi çamurlukları için kullanmıyorlar mı? Pınardaki delilleri çarpıtmıyorlar mı? Peki, bunları nasıl tespit edeceğiz? Doğru hangisi nereden bileceğiz? Suları bulandırmak isteyenleri ancak O’nun nişaneleri olanları tanırsak tanıyabiliriz.

Kimin suyumuzu bulandırmak istediğini nasıl anlayacağız? Pınarın hak velayet makamının sahibine sorarak değil mi? Acaba, o çamurların pınarın delillerinden “Görünmeyen anlamlıdır.”deyip önünüze koyduklarını hak velayet makamının sahibi onaylıyor mu? Hak velayet sahibi O’nun nişanesi değil mi? Hak velayet sahibi ilmin kapısı değil mi? O’nu ölçü almayacaksınız da kimi alacaksınız?

O halde amacın pınara ulaşmak olduğu bu elemli yolda yürürken bizi pınara ulaştıracak doğru yolun ne olduğunu bilmek ve ona uymak gerekmiyor mu? “Ben pınarı iyi biliyorum.” deyip saf su misalindeki insanları çamurlaştırma gayreti içinde olanları işte bu doğru ölçüte göre yani hak velayet sahibine göre tespit etmek ve onların –çamurların- oyunlarını bozmak, suyumuzun bulanmasını önlemek imkânsız mıdır?

Saf sulara: Ölçütlerinizi doğru belirlerseniz, yani hak velayet sahibini, ilim şehrinin kapısını doğru tanırsanız sizi kim çamurlaştırabilir ki?

Çamurlara: Gelin saf suları bulandırma gayretinizden vazgeçin! Gelin buhar olup göğe yükselin, yücelin ve temizlenip saf halinize dönün. Gelin çamurların babalarından ciğer yiyen kadının oğluna ve onun oğluna hizmet etmekten vazgeçin. Gelin çamurluktan, paklığa dönün! Hakk’a dönün!